“Qafqazinfo” kulis.az-a istinadən Dilsuzun yeni şeirlərini “Kitab evi”nin oxucularına təqdim edir:

NƏ BİLƏSƏN... 

Dişləyəndə ağrıyırmı alma?

Çiçək də məst olurmu

    insan ətrindən?

Su buz olmaq istəyir, yoxsa buxar?

Dəniz də islanırmı

       yağışlı havalarda?

Londonda,

Santyaqoda,

Seulda

         birdirmi ana bətninin ekologiyası?

Niyə günəş dəyirmi,

     pəncərələrimiz dördküncdür?

Ağac, yamyaşıl ağac

     ağzı ovxarlı baltadan çox qorxur,

  yoxsa quraqlıqdan?

Heyvanların da

   ərəbi, yəhudisi, hindlisi varmı?

Cənnət yaxındadı, ya cəhənnəm?

O dünyada da

     ermənilərlə qonşu olacağıq?

Şuşadan da uzaq yer varmı kainatda?

Nə biləsən...

DUA 

Dənizin ortasında

parça-parça olmuş bir qayığam -

Duz yandırır yaralarımı...

Saman çöpünə çatmır əlim,

Uzaqlarda,

       lap uzaqlarda

               qəfil ümid kimi

                     peyda olmuş bir gəmi

       birdən-birə dəyişir səmtini –

Üz tutur qüruba doğru...

Budur, axıb qurtardı günəşin qanı.

Göydənmi endi,

dalğaların arasındanmı çıxdı

kaftar gecə?

Vurnuxur ətrafımda

qismətini axtaran bir köpəkbalığı

         Və heç nə gəlmir ağlıma

                            şəhadət kəlməsindən- 

                                                  duadan savayı...

YA MƏNƏ BELƏ GƏLDİ?

    İndicə burada –

        Gülhanə parkında,

    şabalıd ağaclarının altında idilər:

             Nazim Hikmət,

     Abidin Dino,

 bir də İbrahim Balaban...

            Ya mənə belə gəldi?

            Gül səbətlərinin,

  uşaq arabalarının

                        və göy qübbəsindən sallanan

                            yelləncək iplərinin arasında

                                heyrətlə baxırdılar İstanbula...

            İstanbul da İstanbuldu ha! - 

             köksündə – ürək yerinə mavi dəniz,

             boynunda – şərf yerinə

        allı-güllü yaz mövsümü...

             Ya mənə belə gəldi?

                          İndicə burada –

 Gülhanə parkında,

        şabalıd ağaclarının altında idilər:

        birinin əlində

                  infarktdan dəlik-deşik olmuş ürək,

        birinin əlində

                  qaranlığı dəlmək üçün

                          günəşdən düzəltdiyi külüng,

               birinin də əlində

                                         boyası qurumuş fırça...

              Torpaq çanaqlarda

                            günəşin şəfəqlərini içə-içə

                                               türkü oxuyurdular:

              “Sən yanmasan,

                                  mən yanmasam,

                                                      biz yanmasaq –

              Necə çıxar qaranlıqlar aydınlığa...”

              Ya mənə belə gəldi?

                            İndicə burada –

 Gülhanə parkında,

         şabalıd ağaclarının altında idilər...

               Yox oldular...

               Deyəsən, ömrün o üzünə keçdilər...

               Ya mənə belə gəldi?..