Azadə Balayeva

Bir Atan olar...onu çox sevərsən...amma günün birində...günün birində Allahdan ona ölüm arzulayarsan, Əzrayılı gündüz çıraqla axtararsan...Əslində ölümünü arzuladığın doğman deyil, onun  əzablarıdır, sənə əziz olan insanı gözlərinin önündə hər gün bir az məhv edən xərçəngdir. Bu dəhşətli mərəzi başqa cür zərərsizləşdirə bilmirsən. Dözülməz ağrılardan qıvrılan doğmanın imdad diləyən baxışları altında çarəsizlikdən büzüşüb yerə girirsən. Birdən özün-özünə, “sən İŞİD-dən də betərmişsən, onların verdiyi əzab bir saat, bir neçə saat, lap uzaqbaşı bir gün çəkir. Sən isə günlərlə, aylarla əzab verməkdən zövq alırsan”, deyə danışdığını hiss edirsən və qəfilən özünə gəlib, “Allahım ağlımımı itirirəm, dəlimi oluram, İŞİD neydi?!”, deyirsən. Bu xərçəngin sənə vurduğu travmanın simptomlarındandır. Bəli, onun qolları çox uzundur, doğmanı səndən birdəfəlik ayırmaqla kifayətlənmir, səni, sənin yaxınlarını elə yaralayır ki, bu yaralar bir ömür sağalmır. Yaxınlarını xərçəngdən itirənlər daha əvvəlki kimi gülmür, artıq həyatı əvvəlki qədər sevmirlər. Doğmalarının gözləri önündən çəkilməyən əzabları onların sevinclərini, gülüşlərini də soldurur.              

Mən ona ölümü sevdirən xəstəlik  deyərdim. Xərçəngin amansız qollarında çapalayan zavallı bir neçə ay öncə həyatı, yaşamıyla bağlı necə gözəl planlar qururdusa indi yeganə arzusu tez bir zamanda ölmək, bu əzablardan qurtulmaq olur. Hər gecə, “yəqin bu gün ölərəm”, deyib kəfənini əyninə geyinib yatır. Amma səhər olur və... o, yaşayır... Buna sevinmir, əksinə, acı bir kədərlə, “bu gün də məni aparmadı”, deyər. Yaxından-uzaqdan kiminsə ölümü haqda eşitdikdə küskün-küskün, “hamını aparır, məni aparmır”, deyə pıçıldayar.  Əzrayılın ondan uzaq düşdüyünü görüb taleyi ile özü haqq-hesab çəkməyə çalışar. Gecənin birində Anan gözlərini onun  əlvida pıçıltılarına açar və Atanın əlindəki bıçaq, bıçağın arxasındakı niyyət onu dəhşətə gətirər. Gözyaşları içərisində, “özünü düşünmürsən barı məni düşün, balalarını düşün. Sən özünə qəsd etsən buna dözə bilərikmi?!”, deyərək bıçağı əlindən alır. O gündən Ananın yatağına qor dolar, gecəsi gündüzə çevrilər, evdəki bütün bıçaqları gizlətsə də, bəlkə məndən gizlin yenə axtarıb tapar, düşüncəsi yuxusunu ərşə çəkər. Sanki Atan artıq sevdiklərinə əzab verməsindən, yaşamından utanc duyur, tez-tez Ananın fikrini öyrənməyə çalışardı: “Yəqin uşaqlar deyir, ölmür ki, canımız qurtarsın”... Ananın təsəllisinə inanırdımı görəsən...Əslində Ananın hər sözü onun üçün qanun idi. Yatağa düşdüyü müddətdə yeganə istəyi Ananın yanında oturması, onu bir an belə tərk etməməsi idi. Lap körpə uşaqlar kimi...Gözünü açıb onu yanında görməyəndə kövrələrdi. Sizi tərk etməyinə saatlar qala yenə Ananı yanına çağırdı. “Yaxın otur, bir az da yaxın otur”, deyə-deyə Anana qısıldı. Taqətdən düşmüş qolunu qaldıraraq Ananın qolunu boynuna doladı, ona sonuncu dəfə sarıldı. Son nəfəsində ağzından çıxan son kəlmə də Ananın adı idi...

Hərdən düşünürəm ki, cəhənnəm əzabı deyilən nəsnə bu olmalıdır hər halda. Çünki, xərçəng xəstələri həmin əzabı bu dünyada yaşayırlar. Bəzən çevrəndə Atası və ya Anası xərçəngdən dünyasını dəyişən şəxslərin dialoquna şahid olarsan:
- Sizinkində harasındaydı?
-  Mədəsində
- Vay, vay...
- Bəs sizdə? 
- Yaxşı ki, mənim Atamda ağciyərində idi.

 “Yaxşı ki”... Gör insan nəyə şükür edir?! Yaxşı ki, mənim Atam ağciyər xərçəngindən öldü, eləmi? Dəhşətli təsəllidir... Həkimlərin dediyinə görə ağciyər xərçəngi bu xəstəliyin digər formaları kimi dəhşətli ağrılar vermir. Amma bu zaman da xərçəng aramsız öskürəklə qurbanını son nəfəsinə qədər rahat buraxmır. O, yeməkdən kəsildikcə, xərçəng onun ətini yeyib cana-başa gəlir, doğmanın bütün vücudunda hakimi-mütləq olur. Atanın son baxışını heç unutmazsan: gözlərini qırpmadan sənə baxır. Amma o baxışlar sənə o qədər yad gəlir ki... çünki bir dəri bir sümük qalmış üzdəki çuxurlardan sənə baxan Atan yox, onu məğlub etmiş xərçəng idi...