Məni bu şəhərə bağışla, bu küçələrə, bu nömrələnmiş evlərə

Bir – birilərinə bənzəməyən insanlara

Onlar mənə pıçıldadılar sənin yoxluğunda hər şeyi

Sən bu şəhərdə ikən mən anlamazdım

Ana bətnində çırpınan səbirsiz yavruların

                       səbrlə dünyaya gəlmələrini

Yeniyetmələrin çörək dalınca qaçmalarını

           Aşiq olunca çörəkdən küsmələrini

Və bir gecə səssizcə evdən getmələrini

Ardınca ağlayanları - anaları, bacıları

Bir də köks ötürən ataları anlamazdım

Sən bu şəhərdə ikən...

Məni bu şəhərə bağışla

Axar sulara verilir yuvasından erkən atılan

Qaranquş balaları

Müjdə gözləyən dul qadınların evlərinin damına

Qonmaz leyləklər

Sabah günəşində mürgü döyənlər kimlərə yem olur

Bilməzsən

Sən bu şəhərdə ikən mən anlamazdım

Yuvasından atılan körpə qaranquş balalarını

Onları axar suya verən qocaları

Sabah günəşində murgüləyən sünbülqıranları

Sarı tarlalara od vuran düşmənləri

Dam üstündə yuva quran leyləkləri

Bir də müjdə gözləyən dul qadınları

                                 anlamazdım

Sən bu şəhərdə ikən...

Sən getdin və mən hər şeyi anladım

Bir tək anlamsız  gedişin qaldı...

*** 

Gəl indidən ayrılaq

istəmirsən...

istəmirsən dost olaq,

dərdimizi bölüşək köhnə qonşular kimi

sən keçmişi xatırla, mənsə gələcək qurum

usanmış ömrümüzə yeni bir eşq uydurum

payız axşamlarında yuxulardan danışaq

yarımçıq qalanların gerisini uyduraq

hər nə varsa yenidən tapıb eşqə bağlayaq

gerçək etirafları gerçək aktyorlartək

dəyişək səsimizlə

üzümüzdə bir gülüş, içimizdə qovrulaq,

sızıldayaq, ağlayaq...

sonra ayrılıq gəlsin, hər ikimiz günahsız

bu həyatı qarğıyaq

məncə daha gec deyil -

gəl indidən ayrılaq...

19.03.08

Qar yağır

Küçələrə qar yağır, evlərin damı ağarır

Ağarmayan bir dəniz, bir də qağayılar qalır

Çılpaq ağacların arxasında

Tükənir bu sabah səni görmək həvəsim

Sən bəlkə də gözləyəcəksən

Mənsə daha 14 yaşlı yeniyetmə deyiləm ki,

Sinəsi – başıaçıq qapına gələm bu soyuqda

Çəkiləcəm təkliyimə, içəcəm

Və beləcə hər gün qurşanacam sənsizliyə

Hər gün bir – iki qədəh

Qar yağır

Qonşuda uşaq ağlayır, heş nə ilə ovunmur, ağlayır

Sonra işıqlar da sönür o uşağın acığına

Işıqlı gələcəyə aldananların ümüdi kimi

Küçə - küçə, bina – bina 

əsir qadınlar düşür yadıma,

görəsən neyləyirlər indi bu soyuqda

ağlayırmı onların da uşaqları

sığal çəkirmi saçlarına yad ataları?..

Piano səslənir o biri mənzildə

Dördüncü notdan sonra adını təkrarlayıram

Yerdən göyə sərxoş bir ah ucalır

Göydən yerə qar yağır...

*** 

İzn ver yanında oturum

Danışmaq üçün

Oturum və susum...

Sən də bir şey söyləmə

Sadəcə yanında bir yer göstər

Guya hara isə baxırmışıq kimi

Yayındıraq baxışları

Dərdimizin, istəyimizin son nöqtəsi

Sükut...

Geridə xatirələrin qurumuş qanı

Qarşıda həsrətin ilan zəhəri acısı

Iki insan taleyinin oxşarlığı

Iki oxşar sonluğun fərqli notları

Musiqi...

Baş alıb getdiyin sonsuzluq

Dəniz və səmanın qovuşduğu xətt

Uzərində nöqtə boyda qağayılar

Qanadlarında azadlıq, azadlıq

Ölüm...

Izn ver getmədən öncə

Yanında oturum...

    24.03.08

*** 

Mərmi dağıtmış evin önündə

Ana və üç körpəsi,

Ikisi oğlan, biri qız

Kədərin min çalari ananın gözlərində-

              hər gözündə min-min

körpələr  soxulmuşlar analarna

Şəngül, Şüngül, Məngül kimi

Onlar üçün artıq bimiş həyatın nağılı başlamadan

Və hər gecə bir ağlamaq səsi gələr

Qaçqın vaqonlarının önündən

Yavrular “kimdir ağlayan”deyə sorduqlarında

Anaları “yatın”deyər onlara

Mərmi dağıtmış evin önündə

Boynu zəncirli xallı köpək

Cırmaqlamış torpağın soyuq üzünü

Ulartısı ən alçaq yerdən qalxmış allah dərgahına

Nə yazıq ki unudulacaq xallı köpək zəncirdə

Və düşmənlər “türk köpək oğlu “deyib

Güllələyəcəklər onu 

Sonra da yandıracaqlar taxta yuvasını 

*** 

gecələr küsdürüb qovduğun dərdlər

sabahlar qapına dönərmiş, dostum ...

təntiyib  yolundan sapan  ruhumuz    

bu cismə tuş gəlib hopan ruhumuz

ən uca zirvədən qopan ruhumuz

qadın yatağında ölərmiş, dostum ...

***  

Dünyaya gəlmək – azad və qorxusuz...

sonra qorxmaq və dua etmək -  yəni sığınmaq

biz allaha belə tapınırıq.

mən də sənə bunlardan danışacaqdım,

amma hər şeyi olduğu kimi deyə bilmədim əslində -

olduğu kimi, yəni necə görmüşdümsə

tank tırtılları altında torpağa qarışan 18 yaşlı gənclərdən -

bütün savaşların boz – bulanıq səbəbi – torpağa

bir də üstündə zeytunu, ənciri və narı bitirən torpağa...

Olduğu kimi, necə görmüşdümsə

Ölmüş zabitin cibindəki məktubdan, 

ağ vərəqin üstündə uşaq əlinin çizgisindən

içində portağal rəngində günəş şəklindən

bir də altında səliqəsiz yazılmış “Zuzudan atasına” sözlərindən

sənə belə tapınacaqdım gördüklərimdən sonra

amma sən inanmadın

inanmadın ki, zaman içində gəzdirir ayrılıq saatını 

və tərk edilmiş insan hər şeyə alışır -

məsələn alışır günəşin portağal rəngində olmasına,

bir də hər gecə qulaqlarında səslənən

qan ləkəli tank tırtıllarının səsinə...

*** 

           Azadlıq

Kürən köpək xaltasından

Qəfildən qırılıb qaçdı

Azadlıq nədir bilmədən 

Gördüyünə qucaq açdı

            ...

Qoşa ağ xəttin üstünə

Gümüşün qanı yayıldı

Gözlərində sümük şəkli

Tüklərində sığal qaldı

            ...

Dünya yenə öz tərzində

Cavab verir arzulara

Körpə əlinin istisi

Yayıldı asfalt yollara...                          

   13.03.08